Sessiz bir üniversite kütüphanesi. Güzel aydınlık. Kalabalık sayılır öğrencilerimiz çalışıyor. Böyle çalışkan olduğu her halinden belli bir tatlı kızımız. Yuvarlak gözlüklü hafif tarz renkli kıyafetler. Biraz saf bir tatlılık var suratında. Laptop bilgisiyarında belli ki baya çalışmış ve ara verecek. Masada tek. Kollarını gerdiriyor boynunu hafif oynatıyor yani belli ki bayadır çalışıyor. Fareye elini götürüyor ve çalışmasını kapata tıklıyor. Bu noktadan sonra bilgisayar ekranı gözükecek ve şu yazılar var.
“Kaydet ve kapat. Emin misin?” kızımız biraz garipsiyor. evet i tıklıyor. “Kapatıcam bak. Biraz daha mı çalışsan?” şaşakınlık çok belli ekrana doğru eğiliyor ne oluyor ya gibi. evet diyor gene. “Kaaa paatıyooo rummm. Son kararın mı?” Artık iyice gıcık oluyor evete sert tıklıyor. Kapat kapat kapat Kapan ya artık der gibi.
Sonunda kapanıyor çalışması. Derin bir nefes alıyor bizim kız. Arkaya yaslanıyor ve sessizce küçük tatlı çantasından bisküvisini çıkarıp yavaşça açıyor. Sadece küçük azıcık bir açma sesi geliyor. Kızımız kafasını bir kaldırıyor ki yakışıklı bir çocuk gelmiş. Bir tane ona veriyor. sonra başka bir kız. alıp gidiyor. Temizlikçi amca. Kütüphane sorumlusu gıcık tipli hoca. Hatta bir tane çocuk afacan nereden çıktığı belli değil. Ortamla alakasız bir çocuk yani. Kızımıza hiç kalmıyor.
Ekran parlıyor. Seni uyarmıştım ama dinlemedin. Yazısı çıkıyor. Devamında “çalışmaya dönmek ister misin” yazısı çıkıyor. Kızımız hayal kırıklığı ile isteksiz bir şekilde evete tıklıyor.
